-E. Š'a ima (novo)? -Evo...

Ik weet niet of jullie dat doen, maar ik doe het wel - luister naar de miziek in de bus. In de laaste tijd luister ik eigenlijk naar de radio, maar dat is dezelfde. 

Ja... ik weet niet voor jullie, maar die tijd in de bus is mijn tijd, wanneer ik alleen ben, wanneer ik met niemand praat, wanneer ik door het raam kijk en niemand en niks me interseert. Dus, ik begrijp mensen (die ik niet zo goed ken of die met wie ik niet zo dichtbij ben) die me in die actie onderbreken niet. Waarom doen ze zo? Als je iemand in de bus ziet, wuiv je aan hem en kom niet te praten. In hemelsnaam! Waarover zullen jullie praten? huh? Over "wat is er ean de hand?" Voor die mensen niks. "Is er iets nieuws bij me?" Voor je - nee. Het rijden in de bus is te lang voor dat soort gesprek, hoor.

Collega's van de faculteit of vrienden die je voor eeuwen niet gezien hebt zijn iets anders. Met hen kan je wel over iets praten. 

Maar met die "bus mensen" die je honderd keer vragen - Is er iets nieuws? en die je nooit in je leven ziet, behalve in de bus.... ja...  een glimlach of een wuiv is genoeg.